Profil użytkownika Mac
Być może ocena "słaby" jest trochę krzywdząca dla tego obrazu, ponieważ nie jest to przeciętna opowiastka przedstawiona w byle jaki sposób. Reżyser miał swój pomysł na ten film, opowiadana historia ma olbrzymi potencjał, atmosfera jest bardzo gęsta, postaci wręcz absurdalnie odrealnione. Wydaje mi się, że Refn chciał ukazać, być może przeanalizować, zło w czystej postaci, dlatego bohaterowie są jak posągi, jednobarwni, obdarci z jakichkolwiek cech ludzkich. Zabieg moim zdaniem jednak się nie udał. Wyszedł film dziwny, brutalny, w którym wizja reżysera jest przytłoczona formą filmu (wielu napisze, że wizji wręcz nie ma i wcale mnie to nie zdziwi). Momentami czułem się jakbym oglądał obraz Lyncha (forma), ale pozbawiony jakiegokolwiek pomysłu. Na koniec muszę jednak dodać, że muzyka, zdjęcia i montaż robią wrażenie. Mimo wszystko nie zniechęcam do oglądnięcia, ale raczej pod kątem analizy warsztatu niż jako źródło uniesień intelektualnych.
Nie jest to film innowacyjny, widać kalkę z innych produkcji. Jednak świetnie się ogląda, niektóre sceny przyprawiają o dreszcze. Wizualnie kapitalny, według mnie sceny akcji zawstydzają większość hollywoodzkich produkcji .
Wstrząsający film. Chyba najokrutniejszy i najbardziej dosłowny film o zbrodniach wojennych jaki widziałem, ale myślę że to jedyny sposób w jaki można o wojnie mówić. Zastanawiam się jak ten chłopak mógł udźwignąć tak trudną rolę. Nie mogłem wręcz uwierzyć, że gra to kilkunastoletni dzieciak. Czapki z głów. Film faktycznie wydaje się marginalizować zbrodnie drugiej strony, które występują na absolutnie każdej wojnie. Nie przeszkadza mi to jednak, ponieważ nie odbieram tego filmu jako rozprawy o moralności człowieka, ale jako przestrogę i przypomnienie dla przyszłych pokoleń. Idź i patrz powinien być pozycją obowiązkową dla wszystkich tych młodych ludzi, którzy nie mają świadomości co działo się z pokoleniem ich pradziadków, a wojnę traktują jako temat na grę komputerową. Otwiera oczy.
Cały film jest spięty przepiękną metaforą. Jest to jeden z najładniejszych obrazów o miłości jaki miałem przyjemność obejrzeć, z tym że nijak można go przyrównać do jakiegokolwiek innego filmu miłosnego. Tykwer nie narzuca historii widzowi. Odczytuje się ją niejako podskórnie, z oglądanych obrazów. Bardzo spokojnie poprowadzony film, który równocześnie porusza dogłębnie. Oglądając Niebo, nie można starać się na siłę urealniać fabuły, bo w tym filmie stoi on na równi z innymi elementami, jak na przykład kadr, światło, muzyka lub jej brak. Tylko w takim zestawieniu odczytuje się wszystkie zaszyte metafory.
Piękny film, z muzyką która pozostaje w pamięci. Ten obraz nie jest zwykłym filmem science-fiction, ponieważ oddziałuje bardziej klimatem, stworzonym nastrojem niż samą treścią. Choć ta i tak stoi na wysokim poziomie. Osobiście zatopiłem się wręcz w przedstawionym świecie - futurystycznym, bezwzględnym i smutnym. Niebanalne kino.
To co mogę zaliczyć na plus to ładne kadrowanie większości scen. Ale na Boga, decydując się na tak mroczne, monotonne i odrealnione prowadzenie akcji, trzeba mieć jakiś plan, zamysł. Mam wrażenie, że ta dziwność i metafizyka pojawia się tutaj tylko dlatego, że Refn lubi taki klimat, ale nic do filmu nie wnosi. Całość wydaje mi się stworzona strasznie na siłę. Jako praca zaliczeniowa studenta filmówki - super. Ale nie dla filmu tej kategorii.